Πόσους νόμους μπορεί να αφομοιώσει μια κοινωνία;

καταμέτρησε 171.500 ρυθμίσεις μεταξύ 1975-2005, δηλαδή 20 ρυθμίσεις την ώρα! ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΑ 3/ΛΕΠΤΟ....ΤΟ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ...ΣΑΣ ΤΟ ΕΔΕΙΞΑ ...ΑΛΛΑ ΕΣΕΙΣ ΕΚΕΙ...ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΖΕΙΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ...ΤΟΣΟ ΔΙΚΑΙΟ ΠΟΥ ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΟΜΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ....ΕΣΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑ ...ΜΟΝΟ ΕΣΥ

Την περίοδο της Τρόικας, ένας ξένος τεχνοκράτης είχε αναρωτηθεί off the record «πόσους νόμους μπορεί να αφομοιώσει μια κοινωνία;», διαπιστώνοντας την τεράστια παραγωγή νέων νόμων που επέβαλαν οι “δανειστές” στην Ελλάδα. Ανεπίσημες εκτιμήσεις ανεβάζουν την παραγωγή νόμων από το 1975 μέχρι σήμερα πάνω από τις 5.000! Έτσι προκύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα: Πρώτον, η θεσμική αυτή κατάσταση διασφαλίζει τη δυνατότητα του πολίτη να είναι νόμιμος; Δεύτερον, η τεράστια αυτή πολυνομία διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας;

Μια γεύση του μεγέθους της ελληνικής γραφειοκρατίας δόθηκε από μελέτη του Παρατηρητηρίου Επιχειρηματικού Περιβάλλοντος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) που καταμέτρησε 171.500 ρυθμίσεις μεταξύ 1975-2005, δηλαδή 20 ρυθμίσεις την ώρα! Σε τριάντα χρόνια παρήχθησαν 3.450 νόμοι, 20.580 προεδρικά διατάγματα, 114.905 υπουργικές αποφάσεις, 24.010 αποφάσεις Περιφερειών και 8.575 αποφάσεις διοικητικών αρχών!

Το σύνδρομο Χρυσοχοΐδη

Όταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αποκάλυψε ότι δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο Νο 1 που ψήφισε, γιατί ήταν τεράστιο και είχε εμπιστοσύνη στον αρχηγό του, ομολόγησε μια ανομολόγητη πραγματικότητα. Ότι δηλαδή οι βουλευτές δεν ξέρουν τι ψηφίζουν ή εν πάσει περιπτώσει --εκτός από τους εισηγητές-- οι περισσότεροι έχουν μια ιμπρεσιονιστική ιδέα του νομοσχεδίου που είναι συνήθως τα τελευταία λόγια της τάξεως των 600 σελίδων (plus, που θα έλεγε κι ο γνωστός συνταγματολόγος).

Αν οι βουλευτές δεν ξέρουν, τότε γιατί να ξέρει και να εφαρμόζει τον νόμο ο πολίτης; Όμως, αυτός είναι που πληρώνει τις συνέπειες του νόμου στην εφορία, στην πολεοδομία, στα γρηγορόσημα κ.ο.κ. Εδώ τίθεται ένα ουσιαστικό πρόβλημα της δημοκρατίας μας. Κι έτσι, φτάνουμε στην ανομία του πολίτη απέναντι σε ένα κράτος εχθρικό, και μη ανταποδοτικό, που το λυμαίνονται οι επιτήδειοι, οι γραφειοκράτες, οι διεφθαρμένοι και η μεγάλη διαπλοκή.

Μια άλλη τραγική πτυχή της νομικής μας κατάστασης είναι η αναγκαιότητα της διαμεσολάβησης ενός ειδικού (δικηγόρου, μηχανικού, λογιστή, φοροτεχνικού, ειδικού στο διαδίκτυο κλπ), καθώς ο μέσος πολίτης δεν μπορεί ούτε να ξέρει, ούτε να καταλάβει, ούτε να πράξει από μόνος του. Κι αυτό είναι ένα τεράστιο κόστος γεμάτος αμοιβές, παράβολα, χαρτόσημα. Μια απλή πράξη χρειάζεται διαμεσολάβηση ιδιώτη κι αυτό συνήθως καταλήγει σε ένα αίσθημα εχθρότητας του πολίτη απέναντι στο απρόσωπο κράτος.

Συνεπώς, ένα από τα μεγάλα εθνικά έργα που έχουμε να κάνουμε ως κοινωνία και Πολιτεία στη μεταμνημονιακή αυτή περίοδο είναι να εκκαθαρίσουμε τους νόμους και φυσικά την άθλια νομολογία που παράχθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια μέσα από τα παραδικαστικά και άλλα κυκλώματα. Πρόκειται για ένα τιτάνιο αναπτυξιακό και δημοκρατικό έργο που θα μπορούσαν να αναλάβουν μερικές επιτροπές σοφών κατατάσσοντας τον νομικό μας βάλτο σε κατηγορίες και εκκαθαρίζοντας βαθιά, σε μεγάλο εύρος και ταυτόχρονα εκσυγχρονίζοντας το ριζικά με προοπτική.

    

             ΠΗΓΗ 1                          ΠΗΓΗ 2